மதங்களும் பெண்ணியமும் – 2

பெண்ணுரிமை அமைப்புக்களின் அடிப்படை நோக்கம் மேற்கத்திய நாடுகளில் வழக்கத்தில் இருந்த ஊதியப் பாகுபாட்டைக் களைய வேண்டும் என்பதாகவே இருந்தன. அதாவது ஒரே அலுவலைச் செய்யும் ஆணுக்கும்-பெண்ணுக்கும் வெவ்வேறு விகிதமான ஊதியம் வழங்கப்பட்டது. இந்த அநீதியிலிருந்து பெண்களை மீட்டெடுக்கப் போராடுவதற்காகவே பெண்ணுரிமை அமைப்புகள் ஏற்படுத்தப்பட்டு போராட்டங்கள் மூலம் சமநீதி பெற வேண்டிய சூழல் உருவானது. இதில் ஓரளவு வெற்றிகண்ட அமைப்புகள் இன்னும் சில ஆணாதிக்கச் சிந்தனைகளிலிருந்து பெண்களை முற்றிலும் விடுவிக்கத் தொடந்து போராடி வருகின்றன.

அனைத்துப் பெண்ணுரிமை அமைப்புகளின் உலகளாவிய பொதுவான கோரிக்கைகள் எவையெனில் ஆண்-பெண் பாகுபாட்டைக் களைதல், பெண்களுக்கெதிரான சமூக மற்றும் இல்லறக் கொடுமைகளிலிருந்து அவர்களை விடுவித்தல், வாழ்வுரிமை ஆகியவையே.
இஸ்லாத்தில் பெண்ணுரிமை இல்லையென்பவர்கள் மேற்சொன்னவற்றில் எவற்றை இஸ்லாம் வழங்கவில்லை என்பதைச் சொல்வதில்லை.

மாறாக பர்தா,பலதாரமணம் என்று அடிப்படைப் பெண்ணுரிமைகளுக்குச் சம்பந்தம் இல்லாதவற்றைச் சொல்லி அவர்களை அழகையும் உடலையும் சந்தைப் பொருளாக்குவதில்தான் பெண்ணுரிமைகள் இருப்பதாகத் தவறாகத் திசை திருப்பி வருகின்றனர். முதலாளியச் சிந்தனையின் எதிர்காலம் சந்தைப் பொருளாதாரத்தை முன்னிருத்தி இருப்பதால் அவர்களுக்கு பெண்ணுரிமைகளை விட பெண்ணுரிமைச் சுரண்டலிலேயே அதிக ஆர்வம் காட்டுகின்றனர் என்பதற்கு அழகிப் போட்டிகளும், இன்ன பிற ஆபாசப் போட்டிகளுமே சான்றாக உள்ளன.

இஸ்லாமியச் சமூகத்தில் பெண் தாயாக, மகளாக, மனைவியாக, சகோதரியாக, தோழியாக என்று தனித்தனி பரிணாமத்தில் பார்க்கப்படுகிறாள். ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் பெண்களை இஸ்லாம் கண்ணியப்படுத்துவது போல் மற்ற மதங்கள் கண்ணியப் படுத்துவதில்லை.

“தாயின் காலடியில் சுவர்க்கம்” என்பது முதல் தாய்மையைப் போற்றி பல்வேறு ஹதீஸ்களும் குர்ஆன் வசனங்களும் நிறைந்துள்ளன. பொருள் சார்ந்த கடமைகள் பெண்ணை விட ஆணுக்கு அதிகமாகச் சுமத்தப் பட்டிருப்பதாலேயே, பாகப்பிரிவினையில் பெண்ணை விட ஆணின் பங்கு அதிகம். இதன் மூலம் சகோதரியாக இஸ்லாமியப் பெண் பாதுகாக்கப் படுகிறாள்.

இன்றைய மகளிர் அமைப்புகள் போராடிக் கொண்டிருக்கும் உரிமைகளை இஸ்லாம் 1400 வருடங்களுக்கு முன்பே வழங்கி விட்டது. ஆயினும் இவை எந்த நபித்தோழியருமோ அல்லது மாதர் அமைப்புகளோ போராடிப் பெற்றதல்ல. இஸ்லாமிய வரலாற்றில் எந்தக் காலகட்டத்திலும் பெண்கள் உரிமைகளுக்காகப் போராடியதாகக் காண முடியாது. அதற்குக் காரணம் இறைக் கட்டளை மூலம் அவர்கள் கேட்காமலேயே அவர்களுக்கான உரிமைகள் படைத்தவனால் வழங்கப்பட்டன. நபிகளாரின் காலந்தொட்டே பெண்கள் சமத்துவமாக நடத்தப்பட்டு அவர்களின் வாழ்வுரிமைகளும் கண்ணியமும் காக்கப்பட்டன என்பதற்கு எண்ணற்ற சான்றுகள் உள்ளன. அவற்றைப் பட்டியலிடும் முன்னர் இஸ்லாம் அல்லாத மற்ற மதங்கள் பெண்களை எப்படி அடக்கி ஆள்கின்றன என்பதைப் பார்த்தால் இஸ்லாத்தின் மீதான இவர்களின் குற்றச்சாட்டுகள் காழ்ப்புணர்வன்றி வேறில்லை என்பது புலப்படும்.

ஆரிய இந்து மதத்தில் பெண்களின் நிலை:

1) சிசுக்கொலை:இந்து மத திருமணங்களில் வரதட்சணை வேதகாலந்தொட்டே இருந்து வருகின்றது. ஆரிய இந்துக்களின் ரிக் வேதத்தில், “பசுக்களையும் பொருட்களையும் மணப்பெண்ணின் தந்தை திருமண ஊர்வலத்தின்போது எடுத்துச் சென்று மணமகனுக்கு கொடுக்கவேண்டும்” (ரிக் X.85);

“திருமண வைபவத்தின் போது 10 தேர்களையும், 1060 குதிரைகளையும் வரதட்சினையாகப் பெற்றதால் தான் செல்வந்தனானேன்” (ரிக் I-126);

கன்யாதானத்தின் போ
து, மணப்பென்னின் தந்தை மணமகளுடன் நகைகளையும், ஆடைகளையும் இன்னும் பிற பொருட்களுடன் மணமகன் வீட்டுக்கு அனுப்புவது மரபாகும். பெண்ணாய்ப் பிறப்பதே பெரும்பாவம் என ஒருபக்கம் போதிக்கப்பட்டாலும், மீறிப் பிறந்தாலும் அவர்களின் மீதான வன்கொடுமைகளைக் கட்டவிழ்த்துவிடுவதை ஆரிய இந்து மதம் நியாயப்படுத்துகிறது.

“Tasmat striyam jatam parasyanti ut pumamsam haranti” [Taitt. Samh. VI.5.10.3] அதாவது,

பெண்குழந்தை பிறந்தால் நிராகரியுங்கள்; ஆண் குழந்தையை சுவீகரியுங்கள்” என யஜூர் வேதத்தில் சொல்லப்பட்டுள்ளது. (மாதவ ஆச்சார்யாவின் “தைத்திர்ய யஜூர் வேதம்”)
சமீபத்திய ஆய்வுகளின்படி பெண்சிசுக்கொலை மற்றும் கருச்சிதைவுகள் மூலம் சுமார் ஐம்பது மில்லியன் குழந்தைகள் கொலை செய்யப் பட்டுள்ளனர்.

1921 ஆம் ஆண்டின் கணக்கெடுப்பின் படி ஆண்-பெண் விகிதாச்சாரம் 100:97 என்பது அடுத்த 70-80 ஆண்டுகளில் 100:92.7 ஆகக் குறைந்துள்ளது. [சோனாலி வர்மாவின் “Indian women still awaiting Independance’, Reuter.12 Aug. 1997, New Delhi]

2) குழந்தைத் திருமணம்:

ஆரிய இந்து மதத்தின் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சட்டபுத்தகமான மநு ஸ்மிரிதியில் மணப்பெண்ணின் வயதை விட மூன்று மடங்கு வயதுடையவனே மிகச்சிறந்த மணமகன் என்கிறது. அதாவது 10 வயது சிறுமிக்கு 30 வயது வாலிபனும், எட்டு வயது சிறுமிக்கு 24 வயது வாலிபனும் கணவனாக இருப்பதை வலியுறுத்துகிறது. (மநு ஸ்மிருதியின் சட்டம் IX.94)

சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய இந்தியாவில் அதிக வரதட்சணை மற்றும் அவப்பெயர்களிலிருந்து தப்பிக்க பெண் குழந்தைகளை 5-6 வயதில் திருமணம் செய்து வைப்பது வட இந்தியர்களிடம் பரவலாகக் காணப்பட்டது. (`Women in Delhi Sultanate’ – L.C.Nand Vohra Publishers and Distributors Allahabad 1989, `Society and Culture in Northern India in 12th century’, B.N.S.Yadav Allahabad 1973, `The Position of Women in Hindu Civilization’, Delhi 1973, A.S.Altekar மற்றும் `Some Aspects of the Postion of Women in Ancient India’, G.R.Banerjee)

எஸ்.ஷேத் தனது ‘Religion and Society in The Brahma Purana’ – Sterling Publishers Pvt. Ltd. N.Delhi 1979 என்ற நூலில் “மநுவின் படியான பால்ய விவாகத்தின் மூலம் மணப்பெண்ணின் குறைப்பாடுகள் மறைக்கப்படுகின்றன” என்கிறார்.

வரதட்சணைக் கொடுமைகள்:

வரதட்சணைக் கொடுமைகள் மூலம் ஆண்டு தோறும் சுமார் 5-6ஆயிரம் மணப்பெண்கள் எரித்துக் கொல்லப்படுகிறார்கள். நாளொன்றுக்கு ஒரு டஜன் மணமகள்கள் எரித்துக் கொல்லப்படுகிறார்கள் என்கிறது இன்னொரு அறிக்கை. இவற்றில் ஒரு சில வழக்குகளில் மட்டுமே சட்ட ரீதியான தண்டனைகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. (`Kitchen fires Kill Indian Brides with Inadequate Dowry, July 23, 1997, New Delhi, UPI )

அக்னிப் பரீட்சை:
விரும்பியோ அல்லது நிர்பந்தமாகவோ ஒரு பெண் கற்பிழந்தால் அவளுக்கு மரண தண்டனை வழங்கப்படுவது ஆரியர்களின் வழக்கமாக இருந்தது. ஆரிய இந்துக்களில், ஒருவன் தன் மனைவியின் நடத்தையில் சந்தேகம் கொண்டு குற்றம் சுமத்தும் போது, அந்த அபலைப்பெண் தன் கற்பை நிரூபிக்க அக்னிபரீட்சை செய்ய வேண்டும். அக்னிப்பரீட்சையின் போது தீயினால் எரிவது மட்டுமின்றி சிறு காயம் ஏற்பட்டாலும் அவள் கற்பிழந்ததற்கான தண்டனையை அனுபவிக்க வேண்டும். (Encyclopedia Brittanica ‘trial by ordeal’)

இராமன் தன் மனைவி சீதை இராவணனால் சிறை பிடிக்கப்பட்டு மீண்ட போது அக்கினிக் குண்டம் ஏறியே தன் கற்பு நிலையை நிரூபிக்க நிர்ப்பந்தப்படுத்தப் பட்டாள் என்பதை இந்துக்களின் வேத காவியமான இராமயணம் சொல்கிறது.

சதி மற்றும் உடன்கட்டை:
போரில் ஈடுபடும்போது தங்கள் மனைவிகளும் பெண் குழந்தைகளும் எதிரிகளிடம் அகப்பட்டு கொடுமைகளுக்குள்ளாகக் கூடாது என்பதற்காக ஒட்டு மொத்தமாக குடும்பம் குடும்பமாக எரியும் தீயில் குதித்து உயிரை மாய்ப்பதை ‘ஜவுஹர்’ என்றழைத்தனர். கணவன் இறந்த பிரகு அவனின் சிதையில் மணைவியை பலவந்தமாகத் தள்ளி எரிப்பதை ரிக் வேதம் வலியுறுத்துகிறது. (ரிக் வேதத்தின் சதி ஸ்லோகம்)

“Let these women, whose husbands are worthy and are living, enter the house with ghee (applied) as corrylium ( to
their eyes). Let these wives first step into the pyre, tearless without any affliction and well adorned.”[Rig Veda X.18.7] மற்றும் History of Dharmasashtra’, M.P.V.Kane Vol. IV, Bhandarkar Oriental Research Institute. 1953)

இவையன்றி ‘அந்நியன் புகழ்’ கருடபுராணத்திலும் சதி வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது. இதில் சற்று ஆறுதலான விடயம் யாதெனில் கர்ப்பிணிகள் மற்றும் குழந்தைகளையுடைய தாய்மார்களுக்கு விதிவிலகளிக்கிறது!. உடன் கட்டை ஏறாத பெண் மீண்டும் மீண்டும் பூமியில் பிறந்து அவள் உடன்கட்டை ஏறும்வரை பிறந்து கொண்டே இருப்பாள் என்கிறது. (Garudapurana II.4.91-100). பத்ம புராணத்தின்படி கணவனை இழந்த கைம்பெண் தானாகவே விரும்பி சிதைமீதமர்ந்து உடன்கட்டை ஏறவேண்டும் என்கிறது. விஷ்ணு ஸ்மிருதியின் படி, கணவனை இழந்த பெண் பாலியல் ஆசைகளைக் கைவிட வேண்டும் அல்லது சதி எனும் உடன்கட்டை ஏற வேண்டும் என்ற இரு வாய்ப்புகளை வழங்குகிறது.

“If a woman’s husband dies, let her lead a life of chastity, or else mount his pyre”[Vishnusmrti xxv.14] (Hindu Customs, Manners and Ceremonies’, Abbe J.A.DuBois, transl. by H.K.Beauchamp from French, 3rd ed. Oxford 1906 மற்றும் ` The RigVeda and Vedic Religion’, A.C.clayotn, 1913, 1980 reprt. Bharati Prakashan Varanasi 1980). பிரம்ம புராணத்தில் “It is the highest duty of the woman to immolate herself after her husband, அதாவது

“கணவனை இழந்தப் பெண்ணின் தலையாயக் கடமையானது, தன்னை உடன்கட்டை ஏற்ற அர்ப்பணிப்பதாகும்” என்கிறது (பிரம்ம புராணம் 80.75) மேலும் உடன்கட்டை ஏறிய பெண் சுவர்க்கத்தில் மூன்றரைக் கோடி வருடங்கள் தன் கணவனுடன் இருப்பாள்” என்கிறது.”She [the sati] lives with her husband in heaven for as many years as there are pores in the human body, ie. for 35 million years.”[பிரம்ம புராணம் 80.76, 80.77]. விஷ்ணு தர்ம சாஸ்திரத்தின் படி “கணவனை இழந்த பெண் எஞ்சிய வாழ்நாள் முழுவதும் விதவைக் கோலம் பூண்டிருக்க வேண்டும்; அல்லது எரியும் சிதையில் தீக்குதிக்க வேண்டும்” என்று வழிகாட்டுகிறது!
மேலும் பல ஆரிய இந்து வேதங்களில் உடன்கட்டை ஏறுவதை வலியுறுத்தி அல்லது ஊக்குவித்து பல கட்டளைகள் பரவலாக உள்ளன. அவற்றில் சில:

· கணவனின் சிதையில் குதித்து உடன்கட்டை ஏறிய பெண்கள் சுவர்க்கத்தில் அருந்ததியர்களுக்கு இணையாக கணவனுடன் இருப்பர்.

இவையன்றி கிருஷ்ண பரமாத்மா இறந்த பிறகு (?) அவரின் அந்தப்புர நாயகிகளான ருக்மணி, ரோகிணி,தேவகி, பத்ரா மற்றும் மதுரா உள்ளிட்டோர் தீக்குளித்து இறந்ததாக புராணங்கள் பெருமிதப்படுகின்றன. மேலும் பாண்டுவின் இரண்டாவது மனைவி மாதுரி தீக்குளித்து பின்னர் தெய்வமானதாக மகாபாரதம் கதைக்கிறது.

இவ்வாறாக சதி எனும் உடன்கட்டை ஏறும் கொடிய வழக்கம் ஆரிய இந்துக்களால் அறிமுகப்படுத்தி ஊக்குவிக்கப்பட்டு, இவற்றின் மூலம் கணவனை இழந்த பெண்களை தீயில் தள்ளி ஏராளமான பெண் தெய்வங்களை உண்டாக்கி விட்டனர்.

இவையெல்லாம் பெண்களை ஆராதித்தல் என்ற பெயரில் நடத்தப்பட்ட கொடுமைகள் என்றால், பெண்களுக்காகவே தனியாக தண்டனைச் சட்டங்களும் இருந்ததுதான் ஆரிய இந்து மதத்தின் சிறப்பாகும். பிராமணப் பெண்கள், கணவனின் அனுமதியின்றி வீட்டை விட்டுச் சென்றால், அப்பெண்ணின் மூக்கையும் காதையும் அறுத்து தண்டிக்கப்படுவாள். பெண்கள் செய்யும் சிறு தவறுகளுக்கும் கூட அவர்கள் கொடுமையாகத் தண்டிக்கப்பட்டதற்கு மூக்கறுபட்ட சூர்ப்பனகை சம்பவம் இராமயணத்தில் உள்ளது! இவை மட்டுமா?

“எந்தப் பெண்ணாவது தன் குலம் பற்றியோ அல்லது தன் தகுதி பற்றியோ இன்னொருவனை ஒப்பிட்டு கணவனை பிறர் முன்னிலையில் அவமதித்தால், பொதுமக்கள் முன்னிலையில் அவளின் கால்களில் நாய்களைக் கட்டி இரண்டாக கிழிக்கப்படுவதை உறுதி செய்வது மன்னனின் கடமையாகும்; மேலும் அந்த தீயவன் (அப்பெண்ணால் ஒப்பிடப்பட்டவன்) பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்புக் கட்டிலில் படுக்க வைக்க வேண்டும்” (மநு ஸ்மிர்தி 8:371-372). மேலும்,

“கணவன் வீட்டிலில்லாத போது மனைவியானவள், தன் பெண் உறவினருடன் மட்டுமே உறங்க வேண்டும்” – (வஷிஸ்டரின் பத்ம புராணம்)

“பெண் மக்களை மட்டுமே ஈன்றெடுக்கும் பெண்ணுடன், உடலுற